Zakończenie

Konkludując, wypada zauważyć, że synod diecezjalny ukazany jest w obowiązujacych przepisach jako instytucja oraz jako wydarzenie eklezjalne i wspólnotowe, a także narzędzie odnowy Kościoła partykularnego. By jednak synod przyniósł oczekiwane owoce, jak również by jego postanowienia były realizowane, należy w działalność synodalną zaangażować całą wspólnotę Ludu Bożego diecezji. To zaangażowanie ma rozpocząć się już w fazie przygotowawczej synodu, trwać w czasie obrad i po ich zakończeniu w realizacji jego postanowień. Tak ukształtowany synod ma charakter duszpasterski, co znaczy także, że jest on forum wypracowania prawodawstwa partykularnego, które służy duszpasterstwu, zgodnie z zasadą salus animarum – suprema lex esto.

 

Przypisy:
 

¹ Sobór Watykański II, Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele Christus Dominus, nr 36, [w:] Sobór Watykański II. Konstytucje, dekrety, deklaracje. Tekst polski. Nowe tłumaczenie, Poznań 2002, s. 236-258.
² Por. J. Dyduch, Synod diecezjalny – narzędziem odnowy Kościoła partykularnego, „Prawo Kanoniczne” 40 (1997), nr 3-4, s. 23; zob. W. Góralski, Ruch synodalny w Polsce po Soborze Watykańskim II, „Roczniki Nauk Prawnych” 8 (1998), s. 240-251.
³ Congregatio pro Episcopis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, Instructio De Synodis diocesanis agendis (19 marti 1997), „Acta Apostolicae Sedis” 89 (1997), s. 706-721. Additamentum ad instructionem de synodis dioecesanis agendis. Pastoralia munia quae Codex Iuris Canonici concredit legum ferendarum potestati Episcopi dioecesani, „Acta Apostolicae Sedis” 89 (1997), s. 722-727, (odtąd: SI); por. Dyduch J., Synod diecezjalny, s. 23.
⁴ Por. M. Zimałek, Synod diecezjalny, „Kronika Diecezji Sandomiersko-Radomskiej” 81 (1988), nr 1-2, s. 27.
⁵ Por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny w aktualnym ustawodawstwie Kościoła, „Tarnowskie Studia Teologiczne” 17 (1998), s. 81; por. tenże, La natura teologico-giuridica del sinodo diocesano, Roma 1996, s. 64.
⁶ Por. kan. 469.
⁷ Por. kan. 494 § 1.
⁸ Por. kan. 502 § 1.
⁹ Por. kan. 511.
¹⁰ Por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny, 81; por. tenże, La natura, s. 70-72.
¹¹ Por. KPK z 1917 r. kan. 356 § 1.
¹² Por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny, s. 82-83; por. E. Górecki, Synod diecezjalny w Kościele posoborowym, „Colloquium Salutis” 17 (1985), s. 302-303.
¹³ Por. M. Zimałek, Synod diecezjalny, s. 28.
¹⁴ Por. kan. 462; W przypadku delegacji biskup powinien uprzywilejować osoby wyniesione do godności biskupiej: biskupa koadiutora oraz biskupów pomocniczych (por. SI II, 1); por. A. Kowalski, Czym jest synod i jego przebieg, „Wiadomości Archidiecezjalne Warszawskie” 88 (1998), nr 3 s. 193; por. T. Rozkrut, La natura, s. 74.
¹⁵ Por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny, s. 83-84.
¹⁶ Por. kan. 460.
¹⁷ Kan. 463 § 1.
¹⁸ Kan. 463 § 2.
¹⁹ Por. kan. 463 § 3; por. T. Rozkrut, Nowa Instrukcja o synodach diecezjalnych, „Prawo Kanoniczne” 42 (1999), nr 1-2, s. 151.
²⁰ Por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny, s. 85.
²¹ Por. kan. 464; por. T. Rozkrut, Nowa Instrukcja, s. 150-151.
²² Por. SI II, 1.
²³ Por. kan. 460.
²⁴ Por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny, s. 86.
²⁵ Por. SI IV, 5; por. M. Zimałek, Synod diecezjalny, s. 30; por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny, s. 85.
²⁶ Por. A. Kowalski, Czym jest synod, s. 193.
²⁷ Por. SI III, 1; por. T. Rozkrut, Synod diecezjalny, s. 83.
²⁸ Por. M. Wijlens, „For you I am bishop, witch you I am a christian”: the bishop as legislator, „The Jurist” 56 (1996), nr 1, s. 85; por. R. Sobański, Prawo i duszpasterstwo (Uwagi o prawnym i pastoralnym charakterze synodów diecezjalnych), „Wiadomości Diecezjalne” 42 (1974), nr 1, s. 20-22; zob. E. Labandeira, La „remonstratio” y la aplicación de las leyes universales en la iglesia particular, „Ius canonicum” 24 (1984), nr 48, s. 716-717.
²⁹ Por. kan. 462.
³⁰ Por. kan. 468.
³¹ Por. kan. 463.
³² Por. kan. 466.
³³ Por. kan. 467.
³⁴ Por. SI V, 5.
³⁵ Por. kan. 466.
³⁶ Por. T. Rozkrut, Nowa Instrukcja, s. 149.
³⁷ Synod diecezjalny, s. 26.
³⁸ Por. T. Rozkrut, Nowa Instrukcja, s. 149-150.