Czym jest Synod diecezjalny?

Słowo „synod” pochodzi z języka greckiego i oznacza zejście się i pójście wspólną drogą. Synod jest spotkaniem religijnym, wspólnie odbywaną drogą – chodzi o zgodę na drogach myślenia i działania. W rozumieniu Prawa Kanonicznego synod diecezjalny jest zebraniem doradczym, utworzonym przez kapłanów, osoby zakonne i świeckich Kościoła naszej diecezji, zwołanym i prowadzonym pod przewodnictwem biskupa, dla „ponownego opisania i zdefiniowania” oblicza naszego Kościoła partykularnego. Synod jest wydarzeniem wspólnotowym i wspaniałą okazją do wzrostu w wierze i miłości we wspólnocie.

Dlaczego potrzebny jest Synod diecezjalny?

Żyjemy w czasach wzmożonych przemian, które wprowadzają kryzys w wartości ludzkie i religijne. Pytamy: Jak dzisiaj należy przepowiadać Ewangelię Chrystusa w naszej diecezji? Jak być Kościołem wiernym Bogu i człowiekowi? Wraz z Synodem nasz Kościół diecezjalny: 
– szuka autentycznych korzeni chrześcijańskiej wiary,
– pyta o swoją wierność misji, którą otrzymał od Chrystusa,
– określa swoją tożsamość wewnętrzną i służbę dla świata. 
Z Synodem Kościół diecezjalny uczy się „kroczenia razem” jako Lud Boży, który pozwala się kierować Bożemu Słowu, aby zbudować Kościół piękny i przyjazny, potrafiący ukazywać ludziom naszych czasów miłość Boga ze świadectwem jedności i miłości i potrafiący głosić Ewangelię w sposób wiarygodny i przekonujący.

Jakie są cele Synodu diecezjalnego?

Celem Synodu jest odczytanie znaków czasu i refleksja nad sytuacją społeczno-duszpasterską wspólnoty Kościoła diecezjalnego oraz nakreślenie najważniejszych zadań na przyszłość. Celem Synodu jest odnowienie w diecezji: nauki teologii, duszpasterstwa i prawa kościelnego. Synod ma zmobilizować duszpasterzy oraz wiernych do przestudiowania najważniejszych dokumentów, które pomogą przybliżyć wizję Kościoła Chrystusowego oraz wskażą konkretne zadania, jakie są przed Kościołem partykularnym, jakim jest nasza diecezja. 
Celem Synodu jest budowanie wspólnoty Kościoła radomskiego opartej na miłości i wzajemnym zaufaniu w myśl hasła synodalnego: Czynić diecezję domem i szkołą komunii. Synod świadczy pomoc biskupowi dla dobra całej wspólnoty diecezjalnej poprzez: pogłębienie jedności biskupa z prezbiterium i całą wspólnotą diecezji, troska o dobro duchowe wiernych, odczytanie znaków czasu, wytyczenie głównych kierunków pracy duszpasterskiej i ożywienie aktywności duszpasterskiej, pogłębienie życia religijnego ludu Bożego, troska o świadome uczestnictwo wiernych w liturgii Kościoła, rozbudzenie odpowiedzialności wiernych za Kościół i pogłębianie świadomości eklezjalnej, troska o jak najgłębsze zespolenie duchowe wiernych z Chrystusem i między sobą, korygowanie ewentualnych błędów w zakresie doktryny i obyczajów, jeśli takie ujawniają się w diecezji. Istotnym celem Synodu jest pomoc biskupowi w pełnieniu jego funkcji nauczycielskiej, liturgicznej i pasterskiej w diecezji. Synod poprzez swoją działalność ma zmobilizować wszystkich wiernych, duchownych i świeckich, do ożywie­nia ducha świętości, a co za tym idzie i odpowiedzialności za Kościół lokalny i powszechny. Synod diecezjalny, kierując się celami pastoralnymi, winien odnowić duszpasterstwo w diecezji poprzez ożywienie wspólnot parafialnych. Zaprasza do udziału w synodzie wszystkie zrzeszenia kościelne diecezji, grupy i wspólnoty, ruchy i stowarzy­szenia oraz wszystkie instytucje spełniające warunki eklezjalności. Duszpasterską troską obejmuje wszystkich diecezjan i wskazuje na potrzebę szerokiej współpracy osób duchownych ze świeckimi. Chodzi o żywą obecność świeckich we wszystkich strukturach duszpasterskich, zwłaszcza radach diecezjalnych i parafialnych. Niezwykle ważna jest ich obecność w katechezie, liturgii, działalności charytatywnej i misyjnej oraz na płaszczyźnie promo­cji godności człowieka i szeroko rozumianej kultury chrześcijańskiej. Oznacza to pole aktywności pastoralnej osób świeckich wewnątrz Kościoła.

Jak będą przebiegać prace synodalne?

Prace synodalne będą przebiegały w parafialnych zespołach synodalnych, komisjach synodalnych, komisji głównej oraz sesjach plenarnych. Zostało powołanych dziesięć Komisji synodalnych:

1. Komisja ds. Nauki i Wychowania Katolickiego;
2. Komisja ds. Kultu Bożego;
3. Komisja ds. Duchowieństwa Diecezjalnego; 
4. Komisja ds. Osób Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego; 
5. Komisja ds. Wiernych Świeckich, Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich; 
6. Komisja ds. Duszpasterstwa Małżeństw i Rodzin; 
7. Komisja ds. Młodzieży; 
8. Komisja ds. Duszpasterstwa Charytatywnego; 
9. Komisja ds. Administracyjno-prawnych;
10. Komisja ds. Kultury, Mediów oraz Nowej Ewangelizacji.

Synod diecezjalny będzie drogą odnowy życia osobistego, wspólnoty kościelnej, programu duszpasterskiego poprzez wspólne działania. W tym czasie oddycha się atmosferą jednego Kościoła partykularnego, w którym realizuje się to, co Apostoł Narodów napisał w Liście do Efezjan: „Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który «jest i działa» ponad wszystkimi przez wszystkich i we wszystkich” (Ef 4,4-6).
W duchu odpowiedzialności za losy naszego Kościoła lokalnego i powszechnego, za Jego życie i świętość, za każdą rodzinę i każdego człowieka, Synod ma ukazać istotny sens diecezji jako Kościoła lokalnego, który jest nie tylko częścią Kościoła powszechnego, ale jego faktycznym uobecnieniem, jego konkretną formą istnienia, rozwoju i działania w świecie. Końcowym efektem tych działań będzie uchwalenie Statutów II Sy­nodu Diecezji Radomskiej, a w wymiarze pastoralnym owocem prac syno­dalnych będzie odnowienie duszpasterstwa diecezjalnego na wszystkich po­ziomach: ewangelizacyjno-formacyjnym, administracyjno-prawnym oraz organizacyjno-instytucjonalnym. Życie synodalne należy rozumieć jako niezbywalny wymiar Kościoła lokalnego, który zawsze wymaga dobrze pojętej odnowy i reformy.